Gevaarlijk Jong: november 2011

woensdag 23 november 2011

Kleurenpalet van een tussenwereld

Bron: http://www.entertainmentwallpaper.com/images/desktops/movie/tv_pushing_daisies04.jpg

Zoals in de vorige post vermeld wil ik met mijn sprookjesboek een soort van surreële tussenwereld creëren, waar toch ook herkenbare elementen inzitten. Ik wil eenzelfde soort bevreemdend effect bekomen zoals bij de prachtige serie Pushing Daisies.

Bron: http://ahelplesscompiler.files.wordpress.com/2011/08/the-pie-hole-cast-pushing-daisies.jpg

Niet veel zin om de korte samenvatting van de plot hieronder te lezen? Kijk dan gewoon even naar het promofilmpje:

PLOT:

De serie vertelt het verhaal van een taartenbakker met een speciale vinger, hij kan er de doden mee tot leven wekken! Een leuk talent maar er zijn wel een aantal regels aan verbonden:

1. Raak een dode één maal aan en hij / zij leeft

2. Raak hem een tweede maal aan en hij / zij sterft

3. Wanneer je de persoon in kwestie niet binnen de minuut opnieuw aanraakt sterft er een ander

4. Eenmaal tot leven gewekt en weer aangeraakt is de persoon helaas definitief dood

De een zijn dood is de ander zijn brood. Dit zeker voor privé-detective Emmerson Cod, samen met de taartenbakker en zijn speciale vinger lost hij moorden op door de slachtoffers zelf een minuut te ondervragen. Maar dan komt de taartenbakker zijn verloren jeugdliefde als moordslachtoffer terug tegen en hij krijgt het niet over zijn hart om haar opnieuw aan te raken. Dus laat hij haar leven en pikken ze hun romance terug op, maar ... dan zonder elkaar ooit terug aan te raken. Gelukkig bedenken ze enkele slimme trucjes zoals bijvoorbeeld:

Allemaal heel lief en schattig dus maar wat heeft dit nu met mijn project te maken? Wel Pushing Daisies heeft een vreemde sfeer omdat het verhaal zich lijkt af te spelen in onze eigen werkelijkheid maar dan toch ook weer niet. De personages wonen in een moderne hedendaagse stad met hoge wolkenkrabbers en auto's maar toch heeft deze stad iets tijdloos: het is er nooit erg druk en de mensen, winkels, ... hebben er een retro kantje. Alles heeft er ook een zelfde kleurenpalet: de kledij, de interieurs en de architectuur bestaan er bijna volledig uit het rood-groen complemtair kleurcontrast. Er gaan nooit kleuren tussen zitten die niet bij dit geheel passen, alles is er perfect afgestemd op elkaar.

Productie ontwerper Michael Wylie legt de keuze van zijn kleurenpalet als volgt uit:

"My goal was a storybook come to life. I wanted everything to look almost like an illustration ... the visuals should feel somewhere between Amélie and a Tim Burton film — something big, bright and bigger than life."

Bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Pushing_Daisies

Eenzelfde sprookjesachtige, maar dan toch ook weer hedendaagse gevoel wil ik ook creëren in mijn project. Daarom ga ik zelf ook enkel met rode en groene tinten werken.

Bron: http://www.tvposter.net/posters/pushing_daisies_2007_1901_poster.jpg

Bron: http://ihoppa.files.wordpress.com/2009/12/pushing-daisies-cast-2.jpg

http://www.as-i-am.fr/dose/public/images/Pushing-Daisies/.Pushing-Daisies-3_m.jpg

http://farm4.static.flickr.com/3627/3341401565_f44bedcdbd.jpg

Bron: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho49LfDnPlxbo7-MZcluFJj-qZdeW2fR8OXdOnjm9XRPdT6veCq7xQB1J2xhdyAyN_V0L1hjQuF0bqpwFMWuwdwjEmWDbJ2axLHR4JSgfKvWUTNGqMK5S2vuK2U4aNtadZYixBQyi9dYw/s1600/Penelope+movie+poster.jpg

Ook in de film Penelope vind je een rood-groen kleurcontrast terug. De film vertelt het hedendaagse sprookje van een meisje met een varkensneus, op zoek naar de ware liefde. Alhoewel iets minder vreemd en creatief dan Pushing Daisies, slaagt ook deze film erin om een soort hedendaagse maar tegelijk weer surreële tussenwereld te creëren.

Bron: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzSg-tm9PrjlF3XkvFl9gkL1O9-8wXroFEQvMXScc_L4howG00sUWXZYlV8hMhhG1hmzZVNJ1i42PoFMEmikzQi2XkQITTFHdCSw_lC3yprNuow7iHzWuZwHw5nrxO9Pz7epppvcHJDLs/s1600/penelope_movie_image_christina_ricci__3_.jpg

Bron: http://2.bp.blogspot.com/_NV6B9BfmgJ0/Sx83xQBr_aI/AAAAAAAAAQQ/f2MT5a_HwSc/s640/121608_penboard.jpg

Bron: http://www.gelderlander.nl/geniet/film/3029819/Penelope-Christina-Ricci-met-mislukte-neus-in-een-chaotisch-verhaal.ece

Wat wil ik maken?

Van één ding was ik al zeker: ik doe iets met boeken! Maar wat en hoe en vooral ... wat wil ik ermee zeggen? Welke boodschap wil ik bij het publiek overbrengen? En hoe is mijn project gelinkt aan het thema 'Gevaarlijk Jong'?

Ik dacht na over mijn eigen meningen en wat ik belangrijk vond bij het thema 'Gevaarlijk Jong' en het medium boeken. Uiteindelijk besloot ik om 2 lagen in mijn project te verwerken:

1. Het is belangrijk om kinderen niet af te schermen van de realiteit, ze gaan deze ooit moeten leren kennen. Kinderen hebben trouwens ook ervaringen met niet zo fijne dingen (zoals depressies, oorlog, de dood), het is dan ook belangrijk dat ze niet leren om onaangename dingen te verstoppen voor hun omgeving. De werkelijkheid op een voor kinderen toegankelijke manier tonen in een sprookjesboek is dan ook mijn doel. Ik hoop dat mensen hiermee wat meer nadenken over het feit dat kinderen meer aankunnen dan ze denken, je moet ze er gewoon op een veilige en rustige manier mee laten kennis maken.

2. Ik wil met mijn werk ook tonen hoe erg ik het vind dat de plaats van boeken in onze samenleving vaak wordt bedreigd door games, films, ... Elk boek wordt tegenwoordig wel verfilmd en hoewel ik zelf ook graag naar bijvoorbeeld de verfilming van de Harry Potter boeken kijk, vind ik het toch een beetje jammer dat mijn beeld van de boeken hier sowieso door wordt aangetast. Films tasten het creatieve beeld dat je zelf rond de boeken hebt gevormd aan, opeens ziet Harry er voor iedereen hetzelfde uit, terwijl je hem daarvoor helemaal anders had ingebeeld.

Ik ga een prentenboek maken waarin ik drie verhalen uit de actualiteit ga vertellen. Het gaat hier om verhalen waarin onbegrijpbare acties uit de realiteit uitgelegd worden en de manier waarop hun slachtoffers hierop reageren, zoals bijvoorbeeld de aanslagen in Noorwegen en 9/11. Om deze verhalen naar kinderen te vertalen giet ik ze in de vorm van een sprookje.

Er zitten dus twee contrasterende elementen in mijn verhalen: de realiteit en de sprookjeswereld. Deze twee elementen moeten telkens terug te vinden zijn. Zo zal de Anders Breivig (van de Noorse aanslagen) getoond worden als een vraatzuchtige wolf maar dan met een hedendaagse auto of een geweer.

Ik wil een soort vreemde tussenwereld creëren: niet helemaal sprookjesachtig maar ook niet helemaal echt.

De tweede laag van het boek als uitstervend product ga ik proberen weergeven door mijn boek tentoon te stellen alsof het een zeldzaam en onbekend voorwerp is, tentoongesteld in een museum. Het boek ligt op een tafel met een naamkaartje en je mag er enkel in bladeren met speciale handschoenen.

maandag 21 november 2011

Helden

Bron: http://metacool.typepad.com/.a/6a00d83451c31c69e20147e14589f9970b-450wi

Roald Dahl is het grote voorbeeld van kinderliteratuur die niet over blije, dansende kaboutertjes op een lieve regenboog gaat. In zijn boeken worden kinderen wel eens opgegeten door reuzen, over hekken gezwaaid door de bulstronk of vergiftigd door heksen. Heel gruwelijke onderwerpen waar de lezers zelf niet van dood gaan.

Bron: http://thewritersideoflife.wordpress.com/2010/09/09/a-book-every-child-should-read-roald-dahls-the-witches/

Bron: http://images.wikia.com/barbie-movies/images/f/f0/Duchess_rowena.JPG

De eerste foto toont een zeer gezellige dame uit de film The Witches, gebaseerd op het gelijknamige boek van Roald Dahl. Als je deze heerlijk griezelige slechterik vergelijkt met een andere boosdoener uit bv. één van de barbiefilms (foto 2) dan merk je hoe saai en levenloos veel van de populaire kinderfilms en - boeken tegenwoordig kunnen zijn.

Hier zijn nog enkele helden van de kinderliteratuur en -filmwereld.

Illustrator Edward Gorey

Bron: http://30.media.tumblr.com/tumblr_lhlhywO0F81qh013ao1_400.jpg

Filmregisseur Tim Burton

Bron: http://www.fanpop.com/spots/tim-burton/images/5295745/title/tim-burtons-vincent-screencap

Striptekenaar Hergé

Bron: http://images.wikia.com/aventurasdetintinymilu/es/images/a/ac/Rascar1.jpg

Engste stripscene van mijn kindertijd:

De Inca-mummie Rascar Capac valt wetenschappers aan: hij gooit kristallen bollen met gif stuk in hun kamer waardoor ze in een diepe coma vallen. De slachtoffers liggen nadien allemaal samen in een ziekenkamer waar ze telkens op een bepaald tijdstip van de dag kort een hysterische aanval krijgen. Ik kan me nog zo herinneren hoe ze schreeuwden van de pijn en angst en hoe dit moment mij zo aangreep. Momenten als deze maakten Kuifje voor mij zo spannend en memorabel.

Onderzoek

Aan het begin van het project kregen we een leeg schriftje dat we helemaal moesten vullen met schetsen, gedachten, ideeën, ... Tijdens de tentoonstelling Gevaarlijk Jong en de studiereis naar Venetië heb ik met een zwart stiftje snel mijn gedachten geschreven, info genoteerd en enkele schetsen gemaakt. Terug in België heb ik nieuwe ideëen en verdere gedachten rond het project proberen linken met de opgedane inspiratie. Dit heb ik gedaan door met viltstiften tussen, boven, onder of gewoon over de notities en tekeningen te schrijven / tekenen.

zondag 20 november 2011

Boeken, boeken, boeken... ik ben er verslaafd aan. Toen ik klein was kon ik niet stoppen met lezen. Zelfs tijdens het eten bleef ik lezen, gevolg: bladzijden versierd met puree en spaghettisaus... jammie! En als ik ging slapen legde ik een open boek op mijn hoofd, hopend over dat boek te dromen.

Nog altijd lees ik graag boeken en dan zeker boeken over boeken. Zoals bijvoorbeeld 'Trough the Looking Glass' van Selma G. Lanes, een studie over kinderliteratuur. Omdat ik het thema 'Gevaarlijk Jong' vanuit een persoonlijk perspectief wou benaderen vond ik het een goed idee om dit boek nog eens te lezen met het thema in gedachten.

Bron: http://cdn2.mamapop.com/wp-content/uploads/2011/10/maurice-sendak.jpg

Een bepaald hoofdstuk van het boek sprak mij meteen aan: 'Sendak's Graphic Grand Operas' over Maurice Sendak, een bekend schrijver van kinderboeken. In dit hoofdstuk stond er een quote van meneer Sendak die naar mijn gevoel perfect bij mijn interpretatie van het thema paste.

"Parents shouldn't assume children are made of sugar candy and will break and collapse instantly. Kids don't. We do."

Venezia dag 4: Biënnale Arsenale

Een soort totempaal van gekleurde flessen van Frans West. Ik vind het zeer mooi hoe dit kunstwerk gemaakt is van eenvoudig wegwerpmateriaal. Het geeft me inspiratie om deze materialen ook in een opdracht te integreren. Zoals de kunstenaar ons toont kan je heel creatief omgaan met flessen door de kleuren te combineren, de vorm te manipuleren door er in te snijden, ... De transparantie van de verschillende gekleurde flessen zorgde ook voor een zeer mooie schaduw.

Limpundulu Zonke Ziyandilandela van Nicholas Hlobo toont een soort dreigend, vleermuisachtig monster dat op het punt staat om aan te vallen. Het deed me denken aan de griezelige monsters in Fantasia - Night on Bald Mountain.

Door de kleurrijke linten die aan de vleugels hingen kreeg het werk van Nicholas Hlobo tegelijk iets speels en uitnodigend. Ik kreeg meteen zin om tussen de lintjes te lopen en het werk aan te raken.

Werk van Gerard Byrne waarin hij onderzoek doet naar het Monster van Loch Ness. Door de opstelling van de foto's denk ik dat de kunstenaar ons zijn analyse van de omgeven van Loch Ness wil geven. Hij toont ons een globaal beeld van het gebied maar tegelijk gaat hij ook een paar details selecteren en ons uitvergroot tonen.

Dit werk van Urs Fisher is constant in evolutie, in beweging: het is een opstelling van wassen beelden die gedurende de tentoonstelling verlicht worden door kleine vlammetjes en smelten, de beelden vernielen zichzelf eigenlijk. In het midden stond een wassen reproductie van de Sabbijnse maagdenroof waar nu niet veel herkenbaars meer van overblijft. Ik vond het leuk om in de gesmolten stukken rondom het beeld nog naar herkenbare resten van het beeld te zoeken.

Op een tafel lagen allemaal tekeningen van Praneet Soi op transparanten, kalkpapier, papier, ... De bezoekers konden zelf hun eigen werk maken door de verschillende tekeningen te combineren.

Terwijl we door de Biennale aan het wandelen waren, hadden ik en Lieselot het erover dat het jammer is dat niet alle zintuigen zo vaak worden aangesproken in een museum. Vijf minuten later vonden we toevallig dit werk: Les Olores de la Guerra: de geur van de oorlog.

zaterdag 19 november 2011

Venezia dag 3: Biënnale Giardini

'Solaris' is een papieren meesterwerk van kunstenaar Yoshi in het Paviljoen van Venezuela.

An Ear to the Sounds of our History van Sharon Hayes in het paviljoen van Denemarken. Een onderzoek over de relatie tussen politiek, geschiedenis en taal. Gebruikt het gesproken woord van politieke speechen op platen om zinnen te creëren die vertellen over de politieke geschiedenis in de jaren 1948-84.

Griekenland: een paviljoen met vooral veel 'niets' erin. Deze minimalistische inrichting verwijst naar het economische dipje waar Griekenland nu in zit. Het paviljoen was helemaal bedekt met houten platen.

Ik was vooral onder de indruk van het Hongaarse paviljoen waar je Crash, Passive Interview van Hajnal Németh kon bekijken. In de eerste kamer zag je een kapotte auto, de kamer was helemaal belicht met een rood licht wat de ruimte een vreemde, dramatische sfeer gaf. Dit dramatische gevoel werd nog versterkt door de opera muziek die door de luidspreker schalde.

Een kamer verder zag ik op het eerste zicht verschillende opgestelde partituren, wanneer ik deze beter bekeek had ik door dat het ondervragingen waren van mensen die een auto-ongeluk gehad hebben. Na een tijdje begon ik ook door te hebben dat de tekst van de opera muziek eigenlijk de interviews zelf waren. In de derde kamer kon je op een film zien hoe een vrouw achter het stuur van een stilstaande auto zit en de teksten zingt. Crash is een werk dat mij enorm aanspreekt omdat het de dramatische impact die ongelukken kunnen veroorzaken op zo een mooie manier kan overbrengen. Ik vond het schitterend hoe je beetje bij beetje meer te weten komt over het onderwerp van het werk door de kamers door te lopen.

Iedereen mag spelen met het plasticine-kunstwerk van Norma Jeane, het is interactief en constant in beweging. Zo zag het eruit aan het begin van de Biënnale ....

... en dit is het kunstwerk enkele maanden later!

In het Belgisch paviljoen zag ik een samenwerking tussen Waals kunstenaar Angel Vergara en Vlaams kunstenaar Luc Tuymans. Ik vond deze lamp gemaakt van glazen flessen schitterend!

Het werk Feuilleton in het Belgisch paviljoen: kindertekeningen of Action Painting? Gemaakt door transparanten over beelden van de actualiteit te plaatsen en er verf op te gooien. Dit proces werd duidelijk gemaakt door een video-projectie in de centrale hal.